Een kaal, 3-jarig jongetje geeft op een ziekenhuisbed zijn babyzusje de fles. Even vergeet het ventje alle chemo’s, het beenmerg van zijn donor dat niet lijkt aan te slaan, de jeuk, de pijn, de misselijkheid en de verdrietige blik in de ogen van zijn ouders. Even zijn er alleen maar de blauwe ogen van zijn zusje, die hem stralend en onbevangen aankijken.

Esther en Peter merkten dat hun zoontje opknapte als de tweeling er was. Jort was ziek, heel ziek, hij kon niet altijd met Eef en Cato spelen, laat staan ze aanraken. “Maar hij genoot er al van om ze vanuit zijn ziekenhuisbed de kamer door te zien kruipen”, zegt Esther.

Door snoertjes heen kijken
Het is goed om broertjes en zusjes te betrekken bij het ziekteproces, vindt Esther. “Kinderen kunnen prima door slangetjes en snoertjes en monitoren heen kijken. Bovendien hebben ze ook recht op hun verdriet.”