Bepakt, bezakt en bezorgd reed ik met een kind van drie achterin de file in Bekijk de online versie   Ingezonden brief van vader Mathijs Bijna thuis Er wordt gestreefd om een ‘bijna thuis’-gevoel te creëren in de Ronald McDonald Huizen. Niet voor niets is dat ook de slogan. Het is een gevoel dat wij helaas niet hebben meegekregen. Daarvoor was ons verblijf in Huis Sophia Rotterdam te heftig en te intens. Maar dat neemt niet weg dat het verblijf in het Huis voor ons van onschatbare waarde is geweest. Op 20 november 2015 werd onze dochter Myla geboren in het OLVG West in Amsterdam. Ze lag amper vijf minuten bij mama op de borst toen ze abrupt werd weggehaald door een kinderarts. Ze reageerde niet goed en kampte met zuurstofproblemen. Haar saturatiewaarde bleek te laag. De stress en onmacht sloegen genadeloos toe. Een paar uur later werd ze naar het AMC overgebracht, maar ook daar knapte ze niet op. Ze had een te hoge druk in haar longen, persisterende pulmonale hypertensie. Nog diezelfde avond werden we uit voorzorg naar Rotterdam gebracht, omdat ze daar een behandeling voor Extra Corporele Membraan Oxygenatie (ECMO) hebben. Als snel bleek dat ze daadwerkelijk aan de ECMO-machine moest, want haar toestand verslechterde. "Ze was toen nog geen dag oud en ons leven werd compleet op zijn kop gezet"  Na een operatie van bijna vijf uur was het uiteindelijk ternauwernood gelukt om haar aan ECMO te krijgen. Na een helse nacht konden we opgelucht ademhalen. Maar toen begon het pas... Op de kraamafdeling kregen we al snel te horen dat we na een aantal dagen waarschijnlijk wel terecht zouden kunnen in het Ronald McDonald Huis. ‘Dat is mooi’, dacht ik. Maar eerlijk gezegd had ik geen idee wat het Ronald McDonald Huis nu eigenlijk was. Ik kwam er ook achter dat er een dagopvang voor kinderen zat bij de ingang van het ziekenhuis: het Speeldek. Ik liep er naar binnen om te vragen of onze zoon Alec daar terecht zou kunnen. Dat kon inderdaad en tot mijn grote verbazing was het geheel gratis. Wow! Het wordt namelijk ook gesponsord door het Ronald McDonald Kinderfonds... Ik kon mijn oren niet geloven en enthousiast ging ik het meteen tegen mijn vriendin vertellen! "De eerste paar dagen moest ik nog heen en weer rijden tussen Amsterdam en Rotterdam. Nooit geweten dat dat zo lang kan duren." Bepakt, bezakt en bezorgd met een kind van drie achterin de file in. Twee uur heen en eind van de middag weer twee uur terug om vervolgens thuis boodschappen te doen, te koken, te eten, tandjes te poetsen, voor te lezen en weer spullen klaarzetten voor de volgende dag. En dit alles terwijl mijn vriendin in het ziekenhuis in Rotterdam lag, samen met mijn zieke dochtertje Myla, die nog altijd op de intensive care lag. Wat een verademing was het toen we na een aantal dagen daadwerkelijk terecht konden in het Ronald McDonald Huis. Er ging een wereld voor me open. We werden ontvangen door een enthousiaste vrijwilliger die honderduit vertelde over het Huis. Terwijl ze ons rondleidde, rolden de tranen over mijn wangen van ontroering. "Als 's nachts de telefoon ging en er werd verteld dat er complicaties waren opgetreden bij Myla dan sprong ik uit bed, in mijn slippers en enkele minuten later stond ik al bij haar bed."  Elke stap verwijderd van je kind is er één te veel, maar wat is het belangrijk dat de Huizen er zijn zodat je toch heel dicht bij je zieke kindje kunt zijn. Want als je kindje ziek is, wil je maar op één plek zijn: bij je kind! Een aantal maanden na ons verblijf ging ik samen met Alec een teakhouten tafel brengen naar het Ronald McDonald Huis in Arnhem. Dit hadden zij gewenst op Woensdag Wensdag en ik had er nog zo eentje staan die ik kon missen. Toen ik met Alec richting de ingang liep, zag hij het logo van het Huis en enthousiast zei hij: ‘Kijk papa kijk, het Speeldek!’. Blijkbaar kon hij de heftige tijd in Rotterdam associëren met een fijne tijd waarin hij heerlijk kon spelen bij het Speeldek! Myla heeft het na een oneerlijke strijd van bijna vier weken helaas niet gered. Er werd bij haar een zeldzame longafwijking geconstateerd, ACD. Maar we hebben wel samen kunnen vechten en elkaar leren kennen, in de rug gesteund door de ICK-afdeling en het Ronald McDonald Huis. Ik heb het Huis voor altijd in mijn hart gesloten en ik hoop me nog heel lang gepassioneerd in te kunnen zetten voor deze magische plek. Net zoals al die lieve vrijwilligers en medewerkers voor ons hebben gedaan en dagelijks voor vele wanhopige ouders doen. Ik kom er ook nog heel graag terug voor een glimlach, een knuffel en een praatje. Om weer even die bekende gezichten op te zoeken en die warmte weer even te voelen. Het is een plek waar ik me thuis voel... Bijna thuis. Bedankt voor alles, Mathijs > Lees meer verhalen van ouders voor wie het Ronald McDonald Huis een uitkomst was Heeft u vragen? Neem contact op. Wij helpen u graag! › Contactgegevens Volg ons   © Ronald McDonald Kinderfonds        Afmelden voor de nieuwsbrief